que vivía en Dinamarca,
e escribía moitos contos
que deixaban sempre marca.
Pois agora, escoitade,
da serea imos falar,
que nadaba cos seus peixes
e coas irmás, a xogar.
Era a sexta das princesas
do reino do fondo mar
e , polo seu cumpreanos,
a praia puido admirar.
Desatouse unha tormenta
que a un barco fai afundir.
A serea chega axiña
para a un príncipe acudir.
A aquel príncipe salvou,
á praia foino levar,
pousándoo na branca area,
para podelo bicar.
A serea queda triste,
o príncipe non a viu;
Ela estaba namorada
e a unha bruxa acudiu.
Para que lle dea pernas,
intercambia a súa voz.
Ela queda moi contenta
polo que é un amor atroz.
Cada vez que daba un paso,
coitelos sentía nos pés,
por estar co seu amado
facía todo ó revés.
El enreda no seu pelo,
el a bica con paixón,
el xa marcha disgustado,
ela deulle o corazón.
Nas terras do rei veciño
vai buscar á salvadora,
moi bonita, moi boíña,
pero é unha impostora.
Repenican as campás,
unha voda vai haber:
o príncipe e a impostora.
A serea vai morrer…
As irmás da sereíña
sacrificaron o pelo,
para conseguir da bruxa
un afiado coitelo.
Antes de que saia o sol,
un dos dous ten que morrer.
Á serea dálle pena:
¡Non sabe que vai facer!
Ela non quere matalo,
un bico lle vai a dar,
tira lonxe aquel coitelo
e, logo, lánzase ó mar.
Alí vólvese en escuma,
filla do aire vai ser,
vivirá trescentos anos
e máis, se as cousas fai ben.
Quen escribiu este conto,
Andersen era o seu nome,
felices facía ós nenos,
porque foi un xenial home.
No hay comentarios:
Publicar un comentario